Πόσο διαφέρουν από τον Ερτογάν;

Μέσα σε δύο χρόνια, μέχρι και το καλοκαίρι  του 2020,  ο Ερτογάν είχε εκδώσει 64 προεδρικά διατάγματα, περισσότερα από κάθε άλλον πρόεδρο και είχε περάσει 2.229 άρθρα νομοσχεδίων χωρίς καμία συνεννόηση με το Κοινοβούλιο. Μέσα στην κρίση που έχει τυλίξει για τα καλά και την τουρκική οικονομία, ο Ερτογάν αφαιρεί από τον λαό του ολοένα και περισσότερα δημοκρατικά δικαιώματα και δυνατότητες επιβίωσης.

Η επιθετική αυτή πολιτική στο εσωτερικό της χώρας συμπληρώνεται με την ανάλογη στο διεθνές επίπεδο. Έτσι πάει πάντα το ζήτημα. Η διασύνδεση όμως αυτή αποκρύβεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών, σχολιαστών και αρθρογράφων σε Ελλάδα, Κύπρο και ΕΕ. Πίσω από την επιθετικότητα εντοπίζουν τον Τούρκο, τον «νεοσουλτάνο», αφού Σε αυτήν «πρέπει» να δοθεί εθνικό και θρησκευτικό πρόσημο.

Η επιθετικότητα όμως του Ερτογάν στο διεθνές επίπεδο όπως και στο εσωτερικό της χώρας, έχει καθαρά ταξικό πρόσημο. Η κυβέρνηση Ερτογάν είναι μια κυβέρνηση που διαχειρίζεται καπιταλισμό σε κρίση και ο ρόλος της είναι να προστατέψει τις κυρίαρχες οικονομικές τάξεις.

Πόσο διαφορετική είναι η κυβέρνηση  Μητσοτάκη σε προθέσεις και στόχους; Σύσσωμη η αριστερή αντιπολίτευση την κατηγορεί για τα αντιδημοκρατικά διατάγματά της που οδηγούν τη χώρα όλο και πιο κοντά στο καθεστώς της χούντας. Την κατηγορεί για λεηλασία της ζωής των απλών ανθρώπων, κάτι που οι μάζες των εργαζομένων βιώνουν καθημερινά.

Πόσο διαφορετική είναι η κυβέρνηση Μακρόν στη Γαλλία με την οποία η ελληνική κυβέρνηση κάνει συμμαχίες στη βάση «Αρχών»; Πόσο διαφορική είναι η ουσία και ηθική της κυβέρνησης Μακρόν, όταν για χρόνια έχει βάλει στο στόχαστρο τις ζωές των δικών του ανθρώπων; Και πόσο διαφορικές είναι οι δημοκρατικές του ευαισθησίες, όταν θέλει να ποινικοποίηση την κινηματογράφηση αστυνομικών για να μην μπορεί να αποδειχθεί η αστυνομική βία;

Η μόνη διαφορά Γαλλίας και Τουρκίας είναι σε επίπεδο δημοκρατικών κατακτήσεων που έχει επιβάλει το κίνημα.

Είναι όμως η Λεπέν, η εκπρόσωπος της ακροδεξιάς και του ρατσισμού που πήρε τους πιο πολλούς ψήφους μετά τον Μακρόν στις τελευταίες προεδρικές εκλογές στη χώρα. Αποτυχία της αριστεράς και του κινήματος να δώσουν λύσεις ανοίγει τον δρόμο για κυβέρνηση στη Γαλλία που θα είναι πολύ χειρότερη από την κυβέρνηση του «νεοσουλτάνου».

Η Γαλλία συμμετείχε σε εγκλήματα στον αραβικό κόσμο μέσα από βομβαρδισμούς αλλά και ενίσχυση ακραίων ισλαμιστών. Αυτή η κυβέρνηση, αυτής της Γαλλίας, κατηγορεί τον Ερτογάν για μονομερείς ενέργειες στην Ανατολική Μεσόγειο, για παραβιάσεις του διεθνούς νόμου και στέλνει πολεμικά αεροπλάνα και πλοία για «προστασία» του. Και όλα την ίδια ακριβώς περίοδο που με αφορμή την καταστροφική έκρηξη στον Λίβανο, ο Μακρόν επισκέφτηκε τη χώρα στα πλαίσια δήθεν προσπάθειας για στήριξη τής.

Να πως σχολίασε όμως ο Ερτογάν τις κινήσεις Μακρόν: «Αυτό που θέλουν οι Μακρόν και Σία, είναι να επαναφέρουν στον Λίβανο την αποικιοκρατική τάξη… είναι να φέρουν πίσω την αποικιοκρατία μέσω των πράξεων τους στην περιοχή». Δεν μπορούν αυτά να αμφισβητηθούν. Αποικιοκρατικός δυνάστης ήταν η Γαλλία στον Λίβανο από το 1920 μέχρι και το 1943, αποικιοκρατική αυτοκρατορία ήταν από τον 16ο αιώνα στην Αμερικάνικη ήπειρο και από τον 18ο στην Αφρικανική και Ασιατική. Το ένα δέκατο των εδαφών του κόσμου κατείχε η Γαλλία, πίσω μόνο από τη Βρετανία, μέχρι και τα πρόθυρα του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, με αποικίες από τη Βόρεια Αφρική ως τη Συρία, μέχρι και το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Πάνω σε αυτά κτίζει τη στήριξη και την αποδοχή του ο Ερτογάν.

Στην ρίζα των απειλών για τους λαούς δεν βρίσκεται η αντιπαράθεση καλών και κακών εθνικών κυβερνήσεων, αλλά κυβερνήσεων που στηρίζουν τα συμφέροντα μιας χούφτας ενάντια στους λαούς, κτίζοντας εθνικισμό, μισαλλοδοξία και ξενοφοβία... 

Σωτήρης Βλάχος

18 Δεκεμβρίου 2020